Aby określić swój styl uczenia się, uczniowie podczas warsztatów wypełniali arkusze testów, które po podliczeniu wyników dawały informację zwrotną, jaki styl uczenia się jest dominujący u danego dziecka. Jeśli chcemy, aby nasze uczenie się było szybkie i nie sprawiało nam trudności, abyśmy mogli uczyć się szybko i efektywnie, powinniśmy otrzymywać nowe informacje zgodnie z najbardziej nam odpowiadającym stylem uczenia się. Powoduje to, że właśnie dzięki temu jednemu zmysłowi odbierane bodźce są lepiej przez nas przyswajane i zapamiętywane. Mając wiedzę na ten temat sami świadomie możemy organizować sobie środowisko uczenia się, tak aby było dla nas najbardziej przyjazne.
Wzrokowiec
- lubi demonstracje lub pokazy,
- lubi wykresy i tabele, - lubi opisy,
- pamięta twarze i imiona,
- lubi robić notatki,
- lubi patrzeć, rysować,
- referuje sztuki wizualne.
Słuchowiec
- lubi dialogi i rozmowy,
- powtarza głośno to, co napisze,
- rozmawia ze sobą,
- lubi słuchać,
- lubi wykłady,
- lubi długie wypowiedzi własne,
- lubi muzykę,
- woli mówić o działaniach niż je oglądać,
- lubi czytać głośno lub półgłosem.
Czuciowiec/Kinestetyk
- uczy się przez wykonywanie czynności i bezpośrednie zaangażowanie,
- lubi emocje, ruch,
- nie lubi czytać,
- pamięta, co sam wykonał,
- musi się poruszać, wiercić, coś trzymać,
- tupie, gestykuluje,
- nie lubi słuchać
Dobieranie sposobu nauki do uczniaAby dobrze i skutecznie się uczyć trzeba, najpierw wytworzyć dobrą atmosferę do nauki. Bardzo ważne przy tym jest, by uwzględnić styl uczenia się dziecka. Kinestetyk dobrze zareaguje, gdy przed nauką się trochę porusza, wykona jakieś ćwiczenie, dla słuchowca najlepsze będzie posłuchanie jakiejś muzyki, a dla wzrokowca, gdy będzie mógł od razu dany temat czy zagadnienie rozrysować.
Kinestetyk:
Korzystne jest dla niego, gdy:
- Nauka rozpoczyna się od jakiś zajęć ruchowych
- Podczas uczenia się dziecko nie zostaje bez ruchu, ale chodzi, gestykuluje, rysuje ilustracje do materiału, którego się uczy, itp.
- Przywołuje nauczony materiał podczas, np. jazdy na wrotkach.
- Odgrywa scenki, gdzie zamiast dialogu stosuje tekst, który ma przyswoić.
- Umożliwiamy dziecku dotknąć modelu, urządzenia, itp., aby łatwiej zapamiętał materiał z przedmiotów ścisłych.
- Podczas czytania książki dziecko robi notatki na jej marginesie informujące o treści.
- W trakcie przerw od nauki, niech dziecko wykonuje jakieś ćwiczenia gimnastyczne.
Słuchowiec:
- Najlepiej, gdy zacznie naukę od wysłuchania jakiejś relaksującej melodii, muzyki
- Powinien materiał do nauczenia nagrywać i odsłuchiwać kilkakrotnie.
- Powinien opowiadać na głos o tym, czego się nauczył.
- Powinien być zachęcany do tworzenia swoich piosenek, melodii.
- Powinien powtarzać materiał śpiewając, rapując.
- Najlepiej relaksuje się, słuchając muzyki.
Wzrokowiec:
- Rozpoczyna naukę od patrzenia przed siebie, przez okno, itp.
- Chętnie korzysta z rysunków, diagramów, tabelek, obrazów, filmów, ilustracji.
- Powinien mieć w widocznych miejscach w pokoju porozwieszane plansze, arkusze z informacjami, rysunkami.
- Najlepiej przyswaja informacje przez rysowanie map myśli, zestawów skojarzeń, schematów, wykresów.
- Podkreśla na kolorowo ważne fragmenty tekstu w książce, rysuje wokół nich kółka, pętelki, ramki.
- Podczas czytania powinien robić notatki na marginesach książki, streszczające jej treść.
- Podczas przerw od nauki powinien wykonywać ćwiczenia kinezjologii edukacyjnej Dennisona. (Bogdanowicz M., 2007:116)
Zasady warte zapamiętania:
- Metoda „małych kroków”. Materiał, który dziecko ma przyswoić, powinien być podzielony na części.
- „Szufladkowanie informacji”, pomaganie dziecku w przyporządkowywaniu informacji do określonych kategorii. Nowe informacje należy łączyć z informacjami, kategoriami już dziecku znanymi.
- Należy pilnować dziecka, by wykonywało każdą czynność dokładnie i poprawnie.
- Trzeba starać się zainteresować dziecko tym, czego się uczy. Najlepiej, jeżeli pozwolimy dziecku samemu odkrywać, to co powinno wiedzieć.
- Dziecko z dysleksja potrzebuje wielu ćwiczeń i powtórzeń, czasami nawet kilkaset razy więcej niż dziecko niedyslektyczne, aby informacja została zapamiętana, utrwalona i zautomatyzowana.
- Dziecko powinno mieć wyrobione przez rodzica uczucie odpowiedzialności za wykonaną pracę. Poprzez wykształcenie nawyku kontrolowania i poprawiania swojej pracy, zanim odda ją do sprawdzenia.
- Zachęcaj dziecko, by samo wybierało nietypowe metody nauki, te, które dla niego są najskuteczniejsze.
- Stosowanie wzmocnień (nagrody – niekoniecznie materialne, pochwały, miłe wydarzenia). Wcześniesze określenie niektórych z nich jako nagród i określenie dokładnie, kiedy będą one przyznawane.
- Uczenie się polisensoryczne – wielozmysłowe. Pozwala to na łączenie informacji odebranych kanałami zmysłowymi.
(Bogdanowicz M, 2007:108-109)
Należy pamiętać, że każdy z nas odbiera świat wszystkimi zmysłami i w związku z tym korzysta w procesie uczenia się z każdego ze stylów. Zawsze jednak jeden z nich odgrywa dominującą rolę, jest przez nas preferowany i wykorzystywany w większym stopniu niż inne.Pamiętajmy, że styl uczenia się to nie to samo, co zdolność! Najprościej mówiąc, zdolność to to, ile i jak dobrze możemy się uczyć, styl - jak wolimy się uczyć. Oczywiście, że ucząc się zgodnie ze swoim stylem (czyli tak, jak preferuje nasz mózg) zwiększamy szanse na osiąganie wyższych pułapów naszych zdolności.
Więcej informacji na temat powyższych zagadnień znajdziecie Państwow następujących pozycjach:
- „Powiem ci, jak się uczyć. Przewodnik dla ambitnych nauczycieli i rodziców” - Joanna Gołębiowska-Szychowska, Łukasz Szychowski
- „Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i w szkole” – Adele Faber, Elaine Mazlish
- „Jak uczyć się skutecznie jakie to proste!” - Carol Vorderman, Joanna Kolczyńska
