Radzenie sobie z emocjami

• Każda emocja jest ważna i potrzebna.
•  Nie ma emocji dobrych ani złych, one po prostu są.
•  Istotne jest by akceptować wszystkie emocje dzieci (ale również własne, bo to Państwo stanowicie wzór do naśladowania).
• Nie akceptujemy jedynie zachowań, które mogą prezentować dzieci pod wpływem niektórych nieprzyjemnych emocji.

Jak wesprzeć dziecko w radzeniu sobie z emocjami?

1. Nazwij emocje, którą czuje dziecko.

Czasem samo nazwanie emocji pomaga w poradzeniu sobie z nią.

2. Towarzysz w przeżywaniu emocji.

To ważne, by dziecko czuło, że nie jest odrzucane dlatego, że się złości, czy smuci. Kiedy rodzic akceptuje przeżycia dziecka, daje mu przykład, że każda emocja jest ważna, nie tylko te przyjemne.

3. Postaw granice.

Jeśli zachowanie dziecka pod wpływem emocji przekracza ustalone przez Państwa normy należy to wyraźnie powiedzieć. Nie krytykować przeżyć dziecka, nie umniejszać wagi złości, smutku czy strachu, jednak zaznaczyć że nie ma zgody na pewne zachowania. Np. „Widzę, że się teraz bardzo złościsz, ale nie pozwolę ci bić brata”.

4. Pokaż/ przypomnij dziecku sposoby na radzenie sobie z emocjami:
   1. Złość:
      1. Weź głęboki wdech i wydech, skup się na jak najdłuższym wydychaniu powietrza,
      2. Postaraj się w swojej głowie odliczać od 100 do 0, co 7, czyli 100à93à86à79à itd., aż złość minie,
      3. Zrób 3 okrążenia wokół domu – pozbądź się nadmiaru energii, produkowanej przez złość,
      4. Weź kartkę i kredkę i „wybazgraj” całą złość, jeśli kartka będzie już pełna, podrzyj ją na maleńkie kawałeczki i wyrzuć je do kosza razem z całą złością.
   2. Smutek:
      1. Jeśli potrzebujesz – płacz,
      2. Przytul mamę, tatę, misia,
      3. Porozmawiaj z innymi o swoim smutku –podziel się nim.
   3. Strach:
      1. Rozpoznaj czy niebezpieczeństwo jest realne czy wyobrażone,
      2. Postaraj się zebrać jak najwięcej informacji o tym, czego się boisz – zwykle boimy się tego, co nieznane,
      3. Porozmawiaj z kimś bliskim.
5. Jeśli natężenie danej emocji jest wysokie, emocje przejmują kontrolę nad dzieckiem. Nie da się porozmawiać z kimś kto histeryzuje czy wpadł
   w furię. To, co wtedy można zrobić to zapewnić bezpieczeństwo dziecku i otoczeniu, by nikt i nic nie ucierpiało. Na rozmowę przyjdzie czas po „ataku”. Ważne, by być wtedy blisko, nie odrzucać dziecka, bo czuje coś, co dla niego jest trudne. Jeśli nasza pociecha mówi „zostaw mnie” to warto to uszanować, zaznaczając jednak, że jesteśmy gotowi do rozmowy, gdy tylko będzie tego potrzebowała.